- Galeria Zdrowia, Marketingu i Rozrywki -

Parasol

Zdrada i jej konsekwencje
Katarzyna Miller
Pięć miesięcy temu mój partner (byliśmy ze sobą 10 lat, od 4 mieszkaliśmy razem), człowiek którego bardzo kocham oznajmił mi, że będzie miał dziecko z inną kobietą (miał kochankę jak się okazało). Od tamtego dnia moje życie zamieniło się w koszmar. Nie potrafię pogodzić się z tym co mnie spotkało, nie potrafię z tym żyć. Człowiek, którego znałam od dziecka, z którym spędziłam całe swoje "dorosłe" życie zawiódł mnie na całej linii. Nie potrafię pogodzić się z tym, że straciłam go właśnie w taki sposób, że zabrała mi go inna kobieta, a on jej na to pozwolił.

Mimo, że nie jest z tą kobietą i twierdzi, że jej nie kocha, nie czuję się w żaden sposób mniej zraniona. On poczuwa się do ojcostwa i nie ukrywa, że będzie chciał mieć kontakt z dzieckiem, a co za tym idzie z nią również. Twierdzi, że nadal mnie kocha i że che być ze mną. Czeka, aż ja to sobie wszystko "jakoś poukładam". Problem w tym, że ja nie mogę sobie tego w żaden sposób poukładać. Miotam się każdego dnia, budzę się i zasypiam z płaczem, płaczę w pracy, na ulicy i w samochodzie, coraz częściej mam myśli samobójcze. Zbliżają się święta i wiem, że będzie to dla mnie bardzo trudny okres. Zawsze w święta byliśmy razem. Czuję się bardzo skrzywdzona i ciężko jest mi żyć z takim poczuciem krzywdy. Boję się, że zrobię sobie coś złego, a najgorsze to, że nie wiem u kogo szukać pomocy. U psychologa czy psychiatry?

Mam wrażenie, że wszyscy moi bliscy bagatelizują całą tą sprawę kwitując - trudno, stało się, takie rzeczy się zdarzają. Owszem zdarzają się, ale czemu akurat mnie? Ja nie potrafię w ten sposób sobie tego wytłumaczyć zwłaszcza, że podejrzewam, że ta kobieta "złapała go na dziecko" mówiąc mu, iż jest zabezpieczona tabletkami, które ponoć nie zadziałały.

Czuję się jak w klatce, zostałam zapędzona w "kozi róg" i nie widzę już żadnego wyjścia. Jest mi bardzo, bardzo ciężko. Boję się, że po tak traumatycznym dla mnie przeżyciu nie będę mogła już nigdy zaufać żadnemu mężczyźnie. Mam 30 lat i wrażenie, że wszystko się dla mnie skończyło. Bardzo proszę o pomoc. Wiem, że takich listów jak mój jest pewnie tysiące, ale ja naprawdę nie wiem gdzie i do kogo mogę udać się po pomoc. Dziękuję. Ania

Droga Aniu! Przykro mi, że czekała Pani na odpowiedź. Najpierw odpowiem na konkretne pytanie: do psychologa czy do psychiatry?

Otóż, w takim destrukcyjnym stanie, najpierw do psychiatry, żeby dostać coś na podtrzymanie, przetrwanie pierwszego etapu bólu. Potem KONIECZNIE do psychologa. Proszę to potraktować poważnie, nawet jeśli środek chemiczny Pani pomoże, nie zostawiać siebie bez szansy na zmianę psychologiczną.

Współczuję Pani. Doświadcza Pani zdrady i zawodu. To bolesne i oczywiście niezasłużone. Nikt nie pragnie takich doświadczeń. Jednak osoby dorosłe wiedzą, że takie doświadczenia mogą nas spotkać i że nas kształtują. Można nawet stwierdzić, że głównie takie nas kształtują. Pytanie "dlaczego ja" jest pytaniem, delikatnie mówiąc, bez sensu. Niektórzy sądzą, że dostajemy WŁAŚNIE to co potrzebne nam do rozwoju. Może to być pociechą i motywacją do przetrwania i, potem pójścia dalej. Pani, mam nadzieję, że tylko na razie, jest w stanie dalekim od takiej postawy. Zaryzykowałabym przypuszczenie, że albo była pani nadmiernie chroniona w dzieciństwie i dlatego nie nauczyła się rozpoznawać i używać własnej odporności i siły, albo była Pani nadmiernie przez los dotknięta, nadużyta, wykorzystywana lub niezauważana i to dało podobny rezultat. Pogrąża się Pani w bólu, jakby tylko ten ból był Pani sprzymierzeńcem i ucieczką. Jakby JEDYNĄ możliwą reakcją na wielkie rozczarowanie było tylko pogrążanie się. Jakby świat i życie były jaskrawo czarno-białe. To dla Pani (a także dla Pani bliskich) niebezpieczne.

Być może Pani bliscy za szybko uznali, że ma Pani "przestać cierpieć". Być może potrzeba Pani współczucia, przytulenia, wysłuchania więcej i dłużej, niż oni potrafią dać lub wytrzymać. Ale może jest tak, że ich Pani w tym nadużyła i że nie mają więcej siły, bo Pani chce tylko od nich podtrzymania, sama siebie w ogóle nie próbując podtrzymać. Wtedy ludzie czują się paskudnie, bo ich dar idzie jakby na marne. Wspierają cierpiącą mając nadzieję, że jej to pomoże, czyli, że z tego skorzysta. Jeśli nic co dają nie pomaga, czują się nieswojo i już nie wiedzą co dalej robić. Wolą się więc usunąć. Dlatego, między innymi, tak potrzebna jest pomoc profesjonalisty, który może Pani towarzyszyć tak długo jak Pani potrzebuje i w takim tempie jakie jest dla Pani właściwe. Więc wspaniale, że wie Pani, że i psychiatra i psycholog. To dowód Pani przytomności, która "prześwituje", na szczęście, przez tę postawę samopogrążania. Proszę jak najbardziej ufać tej zdrowej swojej części.

Wydaje mi się, że jedną z podstaw tak ogromnego zwątpienia jest cały zestaw Pani idealistycznych wyobrażeń na temat życia, związku, miłości. Nie chcę powiedzieć, że mamy się na zdradę nastawiać, przygotowywać do niej lub uważać za nie do uniknięcia. Nie. Ale nic i nigdy nie jest zagwarantowane. To bardzo trudna prawda dla ludzi mało dojrzałych emocjonalnie.

Pani partner Panią zdradził. To świadczy o jego niedojrzałości, braku samoopanowania. Może Pani nie chcieć z nim być, jeśli w Pani hierarchii wartości wierność seksualna jest niezbywalna dla związku. Wtedy przeżyje Pani i ból zdrady i ból rozstania i straty. Ale Pani przekreśla nie jego ale, o zgrozo, SIEBIE i swoje życie. Za co?! To jest postawa ofiary. Taka postawa nie rodzi się nagle w życiu dorosłym. Buduje się bardzo wcześnie (proszę tu wrócić do moich 2 głównych hipotez o tym co Panią spotkało). Więc to nie on, Pani partner ją wywołał tylko jakby leżała ona w Pani "gotowa". Proszę zrozumieć: KAŻDĄ kochającą kobietę boli zdrada, ale nie musi jej ona rozłożyć na obie łopatki i spowodować zaprzeczania wszystkiemu.

Kolejna ważna sprawa. Ten mężczyzna chce odpowiadać za dziecko, które spłodził. To wskazuje na jego odpowiedzialność i szacunek dla życia, którego jest, być może niezbyt świadomym sprawcą. Gdyby chciał uciec dopiero nie byłby wart wybaczenia ani cienia szacunku. Twierdzi, że chce być dalej z Panią i że Panią kocha. Od Pani zależy, czy z nim zostanie. Należy mu się wyrównanie. Albo rozstanie albo, jeśli woli Pani być z nim dalej coś co go zaboli. Ale uwaga! - nie wyrzuty przez resztę życia. I nie to samo czyli też zdrada. Czasem możliwość rozstania jest wystarczająco silna by ukazać niewiernemu wagę związku i tego co by utracił. Pani jest trudno zawierzyć znowu jemu bo nie umie Pani zawierzyć sobie. I tu wracamy do potrzeby rozpoczęcia psychoterapii, niezależnie od tego czy zostanie Pani z tym mężczyzna czy nie.

Jeszcze istotne pytanie: czy się Pani na niego zezłościła, wściekła, pokazała mu to? Bo jeśli nie, to ta cała złość idzie na Panią samą, aż "do wnętrza". Implozja zamiast eksplozji. Przestajemy być ofiarą kiedy zaczynamy się złościć. Zaczynamy wtedy same załatwiać nasze sprawy. Czego serdecznie Pani życzę!

Katarzyna Miller

Mooszelka

Gość

Witam
¨ ¨ ¨ ¨ ,-"""-,
¨ ¨ ¨ ¨ ¨ /¨ ¨ ¨ ¨ \
¨ ¨ ¨ ¨ ¨ \ ¨ ¨ ¨ ¨/
¨ ¨,-"""-,-`,- .- . . } _
¨ /¨ ¨ ¨ ¨ _,-\.()()_/ Smile

¨ \ ¨ ¨ / ¨ ¨ `......`|
¨ ¨'-..-| ¨ \-.,___,¨ /
¨ ¨ ¨ ¨ \ ¨ `-.__/ ¨ /
¨ ¨ ¨ ¨ ¨/ `-. __.-\´
¨ ¨ ¨ ¨ / ¨/|¨ ¨___\
¨ ¨ ¨ ¨( ¨(.|..-"` ¨ `\
¨ ¨ ¨ ¨ \ ¨\/ ¨ {}.{}¨ |
¨ ¨ ¨ ¨¨\|¨ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨ /
¨ ¨ ¨ ¨ ¨\¨ ¨ ¨ ¨ ¨ , /
¨ ¨ ¨ ¨ ¨(.__`;-;'__`)
¨ ¨ ¨ ¨ ¨`/ /'` ¨ `| |`
¨ ¨ ¨ ¨ _/ /¨ ¨ ¨ ¨| |
..-"-._,(__) ¨ ¨ ¨ (__).-""-.
/ ¨ ¨ ¨ ¨ \¨ ¨ ¨ ¨/ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨\
\ ¨ ¨ ¨ ¨ /¨ ¨ ¨ ¨\ ¨ ¨ ¨ ¨ ¨/
.`'-------` ¨ ¨ ¨ ¨ `--------´
.......(¯`•.¸¸.•´¯)(¯`•.¸.•´¯)
wpadłam się przywitać
życzę miłego dnia

admin